Jedną z najpiękniejszych anegdot związanych z komunikacją, nie jest moja tylko mojej uczennicy.

Ponad 15 lat temu zdecydowała się na przejście Camino de Santiago de Compostela, drogi pielgrzymkowej, która trwała ponad 2 tygodnie. Wyruszyła z grupą przyjaciół, jednak po kilku dniach okazało się, że zawiodły trochę buty i otarła stopę. Nie mogła iść tak szybko, ale też nie chciała spowalniać grupy. Zdecydowała się, że pójdzie własnym tempem, żeby nie pogłębiało się otarcie, a grupa miała na nią czekać w kolejnym miejscu z noclegiem.

Po paru godzinach samotnej wędrówki dotarła do wioski, za dużo powiedziane, do miejsca z paroma domami i studnią na środku placu. Postanowiła odpocząć, usiadła na ławeczce przy studni, zaczerpnęła wody. Minęło parę minut. Do studni podeszła starsza pani, staruszka o nieokreślonym wieku, ale głębokie bruzdy na twarzy mogły być od słońca, wiatru i ciężkiej pracy. Miała radosne, pogodne oczy i uśmiech. Zapytała moją uczennicę o coś. Moja uczennica próbowała po angielsku, po niemiecku, trochę z zasłyszanego włoskiego. Staruszka mówiła dalej po swojemu, po hiszpańsku. Zadawała pytanie, uczennica po intonacji zrozumiała, że to są pytania. A że kroczyła droga pielgrzymkową odpowiadała na te pytania, myśląc, że będą to pytania skąd jest, ile idzie, dlaczego sama. Staruszka słuchała uważnie. Znów zadała kolejne pytania, gdy moja uczennica odpowiadała, ta uważnie słuchała. Moja uczennica też zaczęła zadawać pytania, na które staruszka długo odpowiadała. I powoli rozmowa wyszła poza zwykły small talk. Była to jedna z najpiękniejszych rozmów, spowiedzi, wyznań i terapii jakie doświadczyła moja uczennica. Rozmowa trwała długo, ponad 2 godziny, z przerwami na ciszę i chwilowe zamyślenie.

Po tak długim czasie uczennica zdecydowała się ruszyć dalej, pożegnała się się serdecznie ze staruszką. Pewnie staruszka tak jak i ona opowiadała historię swojego życia.
Uczennica po powrocie zapisała się na kurs hiszpańskiego. Jej przygoda z językiem trwa już bardzo długo. I wciąż uważa, że tamto spotkanie i ten język to wciąż najpiękniejsze przygody w jej życiu. To opowieść mojej uczennicy, teraz już serdecznej koleżanki i dzielę się nią, bo uważam ją za jedną z najbardziej niezwykłych przygód serca i duszy i języka. Nieraz wracamy do tej opowieści… a pamiętasz, …ciekawe co wtedy mówiła. I oczywiście chociaż tajemnica tej rozmowy sama w sobie jest niezwykła, to zobaczcie jak niezwykła może być każda podróż i każde spotkanie z człowiekiem. Wystarczy czasami wyjść poza hotel, pójść do miejscowej piekarni albo na café solo. Ile może się wydarzyć w przygodzie z językiem.